Een heel andere wending

Donderdag 11 mei

Ook dit bericht is weer een vervolg, maar het verhaal heeft wel een heel andere wending genomen. Terwijl ik dit schrijf, zit ik nog wat bibberig achter de computer. Iedereen is naar huis of druk aan het werk en de verbinding met Nederland wil niet echt lukken. Mijn hoofd loopt over en ik wil ontzettend graag met iemand praten! Bij deze zet ik het verhaal dus op papier en val ik jullie er maar mee lastig ;)
Ik liep vanmiddag langs het verblijf van groep 1, Tatango kwam uit het bos en liep langs het hek met me mee. Het was erg warm en dus erg rustig, daarom ging ik eens lekker in het zonnetje in het gras zitten om en praatje met hem te maken. Hij bleef eerst een tijdje bij me zitten, maar klom vervolgens opeens wel heel fanatiek in een boom. Zoals te lezen was in mijn vorige bericht staan er geen bomen meer dicht bij het hek, dus ik maakte me geen zorgen. En inderdaad, hij naam een enorme sprong, maar kwam vlak voor het hek neer. Toch wat ongerust ging ik op weg om een verzorger te waarschuwen. Ik hoor takken breken achter me, kijk om en zie Tatango met een nog enormere sprong wel over het hek komen! Bij de meeste dieren, variërend van hond tot gorilla of neushoorn, is rennen over het algemeen het domste wat je kunt doen, dus bleef ik rustig staan.
Het verblijf van groep 3 is aan de andere kant van het pad en daar kwamen alle bonobo’s met veel lawaai aangerend. Tatango focuste op Makali en ze stormden samen schreeuwend langs het hek. Op zo’n dertig centimeter langs me heen. Ik had waarschijnlijk bang moeten zijn, maar ik kon alleen maar gefascineerd kijken naar de kracht van dit prachtige dier.
Er waren twee verzorgers vlakbij, zij namen mijn apparatuur over. De stagiair was al in paniek naar binnen gevlucht. En nu? Waar ik vermoed dat de Nederlandse verzorgers allemaal met oplossingen zouden komen en hun eigen oplossing zouden verdedigen, keken ze hier naar mij. (!?!) ´Wat zullen we doen?` uuuuuuhm. Hij leek graag weer bij groep 3 naar binnen te willen, dus stelde ik voor om het isolatieverblijf van groep 3 open te zetten met wat eten erin. Dat duurde allemaal zo lang, dat meneer besloot om eens verderop te gaan kijken, omdat hij er hier toch niet in kwam.
Inmiddels was de dierenarts gearriveerd met een verdovingsmiddel. Ze doen hier niet snel aan injecties schieten, maar proberen het eerst oraal. Of ik even wilde helpen. Ja hoor. Ik gewapend met twee lekkere broodjes en de dierenarts met zijn verdoving en een electrische-schokken-geef-apparaat gingen we achter hem aan. Toen we dicht bij hem zaten, kwam hij naar ons toe en kreeg hij wat verdoving toegediend. Niet genoeg. Hij weer op stap, wij in de achtervolging. Steeds maar lief praten. Na hier en daar wat planten en bomen gesloopt te hebben, liet hij ons weer naderen. Dat ging prima tot hij twee bezoekers ontdekte…
Ineens veranderde de oh zo menselijke bonobo in een gevaarlijk wild dier! Zijn hele uitstraling veranderde, hij blies zich helemaal op, haren rechtovereind, grimas op zijn gezicht. Hij viel een bezoeker aan en beet hem. Wij erachteraan, rennen, schreeuwen. Hij ging voor ons op de vlucht maar draaide zich om en ging weer in de aanval. In een of andere achterlijke reflex sprong ik tussen Tatango en de bezoekers. Zo dom! Ik weet het. Instinctief wist ik dat hij me niets zou doen en dat bleek ook zo te zijn, maar als ik ergens een greintje verstand had laten meespreken, had ik me heel rustig, maar héél snel uit de voeten gemaakt. De positieve kant is, dat hij nu zijn aanval onderbrak en rustig bij ons bleef. Hij heeft daarna nog twee pogingen gedaan, maar wij bleven in de weg staan. Uiteindelijk konden we nog wat verdoving geven en liep hij de andere kant op. PFFF.
Vervolgens wilde hij van de dierenarts niets meer aannemen. Of ik het wilde proberen. Uuuuhm. Ja dus weer. Ik liep naar deze flinke spierbundel met behoorlijke hoektanden, die net iemand had aangevallen. Terwijl ik naast hem ging zitten en mijn handen naar hem uitstak, ging er heel snel vanalles door me heen. Een zin overheerste: ´je bent gek gek gek gek gek dat je dit doet!` Verder:´Waar vertrouw je op? Je intuitie? Lekker arrogant. Wat zou mn vader denken als ie dit zou weten?? Waarom luister ik niet naar de waarschuwingen die ik in Nederland heb gekregen? Hoe dom ben ik??` en vervolgens stopte ik mijn vinger met medicijn in zijn mond. (moet aan de binnenkant van de lip)
Uiteindelijk was hij het zat en liep verder. Ik weer achter hem aan. Alleen. Nog twee keer wat kunnen geven. Tot hij het bos in klom. Lola uit. Toen ik in de verte mensen hoorde gillen, heb ik iedereen gebeld. Zoektocht. Onvindbaar. Visioenen van hele nare dingen. Alle bezoekers en het meeste personeel waren veilig binnen. Nu maar hopen dat hij niet op weg was naar het dorp.
Na een kwartiertje kwam hij doodgemoedereerd weer aanlopen. Hoofddierverzorger, dierenarts en ik weer naar hem toe. Zij met injectiegeweer, ik met lekkers. Opeens keert hij zich naar mij toe en zet een enorm agressieve aanval in. Hij kwam op volle snelheid op me afstormen en ik kon alleen maar heel droog denken: ´dat ziet er gevaarlijk uit`. Ik deed een stap naar achter en hij stormde langs me heen, ramde een bewaker tegen de grond. Er bovenop, stampen, slaan, bijten. Wij weer schreeuwen, rennen. Hij liet los, stormde door, volgende bewaker, die sprong in het waterreservoir. Hij stormde weer door en had het nu op een jonge verzorger voorzien. Gelukkig was Henriette inmiddels gearriveerd, zij heeft hem grootgebracht. Zij had een mandje lekker fruit en de verpleegster had een fles melk. Hij verlegde zijn aandacht, at en dronk en zat stil genoeg om een injectie in zijn kont te schieten. Binnen vijf minuten was hij onder zeil.
Nu ligt hij bij te komen in het nachtverblijf en is iedereen volkomen ontdaan naar huis.
De bezoeker had een nare bijtwond, maar niet heel ernstig. De bewaker was er minder goed aan toe, maar was bij bewustzijn en kon vertellen waar hij pijn had. Ze zijn beiden naar het ziekenhuis.
Nog even ter verdediging van de mensen hier: Tatango is normaal een rustige goedzak. Met de hand groot gebracht en gewend aan mensen. Hij heeft aan sommige mensen een hekel, maar dat is zijn goed recht. … We wisten dat sommige mensen gevaar liepen. De stagiair had alle reden om te vluchten. Toch heeft hij nooit eerder iemand kwaad gedaan. Een beetje naïef om daarop te vertrouwen, ik weet het.
Hoewel ik nauwelijks bang ben geweest ben en ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen ben, ben ik wel helemaal gesloopt. Ik ga lekker naar mijn bedje. Zal wel druk dromen :)

Liefs uit Lola

PS dinsdag 16 mei:
• de bezoeker maakt het prima.
• De bewaker gelooft in een of andere fijne profeet die vertelt dat God niet wil dat wij medicijnen gebruiken. (zelf gaat hij stiekem wel naar de dokter). Voor zover ik weet wilde hij het zelfs niet laten ontsmetten… Hij heeft veel pijn, maar blijft thuis bij zijn vrouw. Afwachten dus.
• Tatango zit nog steeds in eenzame opsluiting. Heel sip. Maar het verblijf moet eerst verder beveiligd worden. Als het goed is mag hij morgen naar zijn maatjes. Ik ga een paar keer per dag bij hem langs, knuffels :) dan kijkt hij heel zielig en pakt je hand als je weg wilt gaan…. Hoe kan hij nou zo gevaarlijk zijn??