drukdrukdruk :D

Naast het vangen van bonobo’s, breidt mijn werk op Lola zich heel langzaam maar wel heel zeker steeds een beetje uit. Ik doe echt enorm mijn best op niet de wijsneus uit te hangen ;)
Dat wordt echter door twee dingen tegen gewerkt. Aan de ene kant is daar Claudine, die mij steeds vraagt voor dingen te zorgen en op te letten dat alles goed verloopt. Aan de andere kant is zijn de mensen hier heel afwachtend. Claudine moet alles beslissen en ze aarzelen erg om met eigen ideeën te komen. Maar Claudine is er lang niet altijd! Als zij er niet is, is Crispin hoofd verantwoordelijke. En Crispin is echt een schatje, maar of het nou zo handig is om een schatje te zijn als je een opvang en educatiecentrum met 52 bonobo’s en 25 man (vast) personeel moet leiden….? Het komt erop neer dat er van mij verwacht wordt alles te begeleiden wat anders loopt dan normaal, bijv:
* Baby’s Elikia en Pole in de gaten houden, zorgen voor extra voeding als ze niet genoeg drinken. Aangeven wanneer er ingegrepen moet worden.
* filmploegen begeleiden (en interviews geven ;))
* zorgen dat er een elektricien komt die zijn werk wel fatsoenlijk doet
* coördinatie bezoek ministers en ambassadeurs
* meebeslissen over de nieuwe groepsindeling
* en zo nog een heleboel meer.
Inmiddels is Claudine voor een maand vertrokken en houd ik samen met een andere Nederlandse dame de boel in de gaten.
Best een aardige oefening voor een diermanager in de dop ;) Het vreet wel tijd en energie, maar ik heb er ontzettend veel plezier in! Bovendien kan ik echt niet wekenlang in zo’n organisatie rondlopen en niet betrokken raken…

In de tussentijd had ik ook nog mijn tweede kind! :D
Ik had toch gezegd dat het snel kan gaan in Afrika…?
Maya heeft namelijk een baby van acht maanden en omdat ze niet at en bijna niet dronk, had ze geen melk meer. Baby Bisengo had dorst! Maar moeders kreeg inmiddels medicijnen en die zijn volgens haar levens gevaarlijk. Dus dan maar helemaal niet meer drinken! En de baby al helemaal niet natuurlijk. Elke keer als we een fles water gaven, hing de baby er aan en duwde Maya hem weg. Heel demonstratief leeg gooien en naar ons kijken: “haha, weer mislukt om me te vergiftigen”. ZUCHT. Dit hebben we drie dagen aangezien. Dat vond ik vrij lang en de baby zag er slecht uit. Hij was bovendien wanhopig op zoek naar vocht en voedsel, wat Maya zo irriteerde dat ze hem maar helemaal in een hoek kwakte. Naar mijn idee heb je het dan wel lang genoeg aangezien en is het tijd voor actie. Ik weet niet hoe lang een baby zonder water (melk) kan, maar volgens mij kan het heel snel gebeurd zijn. Ik heb de dierenarts erbij gehaald en gezegd dat hij actie moest ondernemen. Ja, maar wat dan? Baby in beslag nemen en te drinken geven..? Eerst Claudine bellen. Prima, maar dan wel nu! Ik hoorde mezelf praten en vond het eigenlijk niet kunnen, maar wat anders? Afwachten en een beetje toe kijken hoe die baby langzaam het loodje legt? Mooi niet. Dan maar een wijsneus.
Zo was ik op de een of andere manier opeens aanvoerder van de actie “red Bisengo”. Overlegd met Claudine, zij gaf mij alle bevoegdheid om beslissingen te nemen. Moeder verdoofd, kind in beslag genomen. Dierenarts moeder observeren. Met dierenarts assistente voor baby gezorgd. Of ik de baby dan ook maar bij me wilde houden. Hihi ja hoor. Mijn tweede baby :D Hij heeft bij me in bed geslapen en zich helemaal suf gedronken en lekker gegeten. Prima op zijn gemakje. Je zag hem opknappen en zijn koorts zakte snel. En ik kreeg een kort kijkje in het leven van een jonge moeder... Doorwaakte nachten! Haha.
Maya was inmiddels minder blij. Probeerde het hele verblijf af te breken op zoek naar haar kind. Ze had via injecties medicijnen toegediend gekregen en at en dronk weer een beetje. Ze is erg mager, maar heeft weer melk. Bisengo kon dus weer terug. Weer een verhaal apart natuurlijk. Als ze mij met haar baby zou zien, zou ze voor de rest van haar leven een gloeiende hekel aan me hebben. Niet echt handig voor mijn werk en nog link ook. Dus Maya opgesloten in ene verblijf baby sneaky in ander verblijf gelegd en weg gerend, gauw de tussendeur open.
Moeder en kind herenigd, gelijk drinken, iedereen blij. :)

Ik mis hem (en Vanga) stiekem wel een beetje!

Liefs uit Lola!