Op zn Afrikaans.....

Afgelopen week was best pittig. Eerst zonder electriciteit, dan met zoveel electriciteit dat er vanalles doorbrande. Electrische schokken van de kraan en het gasfornuis. Geen computer meer, geen telefoon. Geen warm water. Ik had een nachtmerrie waarin Simone over elk willekeurig apparaat riep: “Ca ne marche pas” en vervolgens gewoon wegging met een: “good luck, I’ll expect the first data next week”. Geweldig! Maar dat was dan ook wel het meest gehoorde zinnetje van de week. Samen met “Ca va venir” Jaja, het venirt wel een keer, maar wanneer?? Mijn sokken zijn gejat door een ontsnapte aap. Ik ben een wandelende muggenmagneet. Ondertussen was er vanalles gaande op sociaal gebied waar ik verder niks mee te maken had, maar wat wel invloed had op de stemming. Pffff...Ten slotte stond er iets in de fik toen ik gisteravond thuiskwam.... Netjes gedoofd en de schade bleef beperkt. Maar je moet een familiemotto altijd in ere houden, dus: Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen. Haha. Dat hebben we maar gedaan. Simone en ik hebben er het beste van gemaakt en elkaar opgevrolijkt. Mijn enige echte angst was dat ik hier weg zou moeten als ik toch niet kan werken.
Gelukkig zijn er inmiddels wat oplossingen gevonden. Ik heb een (auto)accu te leen waarmee ik de computer kan opladen. Mijn telefoon is al een paar dagen met de dierenarts mee naar Kinshasa. Er zijn een stuk of vier electriciens langsgeweest en ik geloof dat de laatste ook werkelijk iets op heeft kunnen lossen. Ach we zien wel. Zolang er maar af en toe electriciteit is om mijn apparatuur op te laden, komt het helemaal goed J

Simone vertrekt morgen, maar ik heb gelukkig veel gezelschap….
Allereerst is daar natuurlijk Mr Big, de enorme spin die achter mijn bed woont. Er wonen 50 bonobo’s in mijn achtertuin. Ik ken ze inmiddels allemaal en sommigen mij ook….. Overdag zijn daar Lola en Michelin de katten die graag op schoot kruipen en op je bed slapen. ‘S avonds is Mike er ook, de waakhond die inmiddels kan zitten, komen en wachten en die het prachtig vindt dat er iemand is om mee te knuffelen en te spelen. Vanaf mijn ontbijttafel kijk ik uit op de verblijven van de aapjes Rita (de sokkenjatter) en George. Rita ontsnapt wel vaker. Ze jat alles wat los en vast zit en valt iedereen aan die haar eventueel zou kunnen vangen. Een stukje verder slaapt Kuki , de galago die ik af en toe een kakkerlak voer en door zijn lekker zachte vacht kroel. Dan hebben we nog Le Petit Prince, de pad die in de badkamer woont en ’s avonds gezellig rond de tafel hopt. Claudine wacht nog steeds tot hij in een prins verandert, maar dan had hij toch echt een kikker moeten zijn....

Gelukkig zijn er overdag ook genoeg mensen hier J Claudine is erg hartelijk en ook met de drie hoofd dierverzorgers heb ik leuk contact. De rest is allemaal in opbouw in lekker krom Frans. Morgen heb ik een etentje op de Britse ambassade, heerlijk om even Engels te kunnen spreken en gewoon eten te kunnen eten!
Vanaf zondag sta ik dus op eigen benen hier en ben ik verantwoordelijk voor de resultaten van het onderzoek. Ik ben behoorlijk ingewerkt en heb er wel vertrouwen in.Vanavond whiskey met Simone en Jean-Claude..
Volgende keer zal ik meer vertellen over de bonobo’s.
Hoe staat het met de Nederlandse lente??

Veel liefs uit Lola